روابط دو کشور ایران و اتریش از نظر تاریخی، سابقه‌ای بسیار طولانی و کهن داشته و بر پایه احترام متقابل، مودت و منافع مشترک استوار بوده است. پیشینه مناسبات دو کشور به اوایل قرن شانزدهم میلادی یعنی آغاز سلطنت صفویه در ایران و خاندان هابسبورگ در اتریش باز می‌گردد. شاید نخستین سند تاریخی که گویای تعاملات دیرین ایران و اتریش است، نامه سال 1552 شاه طهماسب اول صفوی به مقامات اطریشی باشد که از آن به عنوان یکی از قدیمی‌ترین سند مکتوب روابط سیاسی و دیپلماتیک دو کشور یاد می شود . اتریش در سال 1872 ( 1251 ) سفارت خود را در تهران تأسیس کرد و ایران نیز شش سال بعد یعنی در سال 1878(1257 ) به تأسیس سفارت خود در وین اقدام نمود.

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، اتریش از جمله نخستین کشورهایی بود که جمهوری اسلامی ایران را به رسمیت شناخت و زمینه توسعه و گسترش همکاری های دو کشور فراهم شد. در مجموع مناسبات سیاسی دو کشور از مولفه های قابل توجه و مشخصه های متمایزی برخوردار بوده است. آشنایی های تاریخی، تعاملات فرهنگی و دانشگاهی، همکاری های اقتصادی و صنعتی سنتی و دیدارهای متعدد مقامات سیاسی عالیرتبه ایران و اتریش از پایتخت های دو کشور نمادهای بارز این وجه تمایز و نیز سرشت چندوجهی این مناسبات بوده اند. سفر آقای هاینتس فیشر رئیس جمهور پیشین اتریش به ایران به عنوان اولین و مهم ترین مقام عالی رتبه اروپایی پیش از اجرایی شدن " برجام " در شهریور 1394( 2015 ) که در رأس یک هیأت بلندپایه سیاسی، اقتصادی، تجاری، دانشگاهی و فرهنگی انجام شد، تحول دیگری در این جهت بود که فصل نوینی در مناسبات دو کشور گشود.